Dag, lieve papa

Ik was negentien en aan het werk bij een uitzendbureau. Mijn moeder belde.

‘Niet schrikken, papa ligt in het ziekenhuis, hij heeft waarschijnlijk een hersenbloeding gehad, hij gaat nu onder de scan.’

Willeke, vriendin en collega, bracht me naar het Westeinde ziekenhuis in Den Haag. Een ritje van twintig minuten waarin de tijd stil leek te staan.

Het bleek inderdaad een hersenbloeding. De linkerkant van zijn lichaam was verlamd. Al gauw werd duidelijk dat niets meer hetzelfde zou zijn. Weken lag hij in het ziekenhuis en daarna nog een jaar in een revalidatiecentrum.

De ziekte veranderde hem. Van serieus, rechtlijnig en best wel bepalend, in emotioneel en afhankelijk. Zijn koppigheid en doorzettingsvermogen raakte hij niet kwijt. Dat maakte dat hij nog een aantal jaar in staat was om te lopen met een stok. Het zorgde er ook voor dat hij uit de bocht vloog met zijn scootmobiel waar hij eigenlijk niet meer in mocht rijden. Hij brak zijn heup, verbrijzelde zijn elleboog en kon niet meer thuis wonen.

Ik vond het lastig hiermee om te gaan. Er bestaat geen script voor. Het voelde alsof hij dood was. Maar hij leefde nog. Die man, dat was niet mijn vader. En het was toch echt mijn vader.

Intuïtief smeerde ik hem. Ik ging studeren in Overveen, woonde een tijdje in Nijmegen en verhuisde vervolgens naar Amsterdam. Daar vond ik de liefde, trouwde ermee en kreeg drie kinderen.

‘Allemaal dochters, net zoals je vader,’ zeiden zijn oud-collega’s op een reünie of receptie van iets uit het leger.

Ze spraken vol lof over hem. Dat het zo’n aardige man was. De beste collega die je je kan voorstellen. Hij stond voor iedereen klaar. Nooit te beroerd om een extra handje te helpen. Grappig vonden ze hem, enthousiast, behulpzaam en lief.

Mijn herinnering, als kind, van mijn vader, is dat hij veel van huis was. Toen we in Duitsland woonden moest hij zijn land verdedigen, tegen de Russen! Of, in ieder geval op alles voorbereid zijn, mocht de vijand binnen komen vallen. Die taak nam hij zeer serieus.

Toen we naar Zoetermeer verhuisden kreeg hij een bijzondere baan. Hij werd secretaris van het militaire huis van Hare Majesteit de Koningin. Om zeven uur ’s ochtends zagen we elkaar altijd even. Ik ging naar de middelbare school en hij ging naar Paleis Noordeinde. Hij stond dan in de keuken, in uniform, boterham met pindakaas en een glimlach van oor tot oor.

De laatste jaren woonde hij in een verzorgingshuis. Hij was er van overtuigd dat hij beter zou worden en deelde vol trots de oefeningen die hij bij de fysiotherapeut had gedaan. Een paar keer per jaar bezochten we hem met onze kinderen, zijn kleinkinderen, dan was hij dolgelukkig, hij vond het zo fijn dat hij ze nog kon zien.

Op twee augustus werd hij tweeëntachtig jaar. Ik belde vanaf de camping in Frankrijk om hem te feliciteren. We kletsten wat over wie er op bezoek waren geweest en aan het einde van het gesprek zei hij:

‘Dankjewel Michèle, zo fijn dat je belde, ik hou van jou!’

Twee weken geleden ging het ineens veel minder goed. Mijn moeder, mijn zusjes en ik, we spraken voorzichtig over afscheid nemen.

Afgelopen zondag werd ik aan het einde van de ochtend gebeld door mijn zusje, Evelyn. ‘Is hij overleden?’ vroeg ik. ‘Ja’ zei ze, ‘ik was bij hem en zei, pap, als je iets van licht ziet schijnen, ga maar, het is goed zo.’

En toen, was hij weg.

Dag. Lieve papa.


Geplaatst

door

Reacties

16 reacties op “Dag, lieve papa”

  1. Marc Wiewel avatar
    Marc Wiewel

    Prachtig in memoriam voor je vader. Gecondoleerd met dit grote verlies en veel sterkte!

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel Marc.

  2. Dieuke Schuilenburg avatar
    Dieuke Schuilenburg

    Wat heb je dit mooi verwoord, Mies. Van harte gecondoleerd, ik hoop dat alle fijne herinneringen aan hem een troost voor je zullen zijn. Sterkte.

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel Dieuke.

  3. Moeders/oma Klaasje en (opa) Hans avatar
    Moeders/oma Klaasje en (opa) Hans

    Lieve, lieve Mies, wat prachtig! Wat herkenbaar. Wat zullen jullie hem missen. Koester de mooie herinneringen en vertel de verhalen over opa John aan jullie dochters, zijn kleindochters. Veel sterkte, ook voor Bart. Er komen vast nog moeilijke momenten, deel ook die met elkaar. Veel liefs, dikke kus van ons voor jullie.

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel. Het was een mooi afscheid. ♥️

  4. Monique avatar
    Monique

    Lieve Mies, Mooi!!

    Dikke Kusss
    Mozus

    1. Mies avatar
      Mies

      Dank lieverd ♥️

  5. Marjolijn Tijsmans avatar
    Marjolijn Tijsmans

    Lieve Mies,
    Al zo lang weg, maar nu dan echt.. Dat is toch weer verdrietig en raar. Sterkte voor nu en nog vaak en veel mooie herinneringen. Liefs (ook van een paar andere oud-collega’s trouwens), Marjolijn

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel Marjolijn, liefs!

  6. Willeke avatar
    Willeke

    Lieve Mies, ik weet nog het moment dat je gebeld werd. Je wereld stond stil. En stortte ook even in..je was nog een tiener! Wat had ik met je te doen en wat was ik blij dat je vader nog leefde. Niet wetende dat jullie beleving van je vader en dat van jullie moeder Rolien totaal zou veranderen.
    En ik vond het ook fijn te horen dat je vader in zijn werkzame leven als behulpzaam, grappig, lief en een fijne collega is ervaren. Je lijkt dus zó op je vader..
    Ik vond het heel fijn bij de laatste groet te zijn. Voor jou! Want ik hou van je. Altijd.
    Dikke kus!

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel lieve Willeke, zo fijn dat je er toen was en dat je er nog steeds voor me bent. Ik hou heel veel van jou en van onze vriendschap. ♥️

  7. Dagmare avatar
    Dagmare

    Liefde voor jou, je zussen en moeder. ❤️

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel lieve Dagmare ❤

  8. Jose avatar
    Jose

    Wat mooi, ben er stil van, je vader zou je weer bedanken en zeggen dat hij van je houdt als hij dit kon lezen ❤️

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel José, dat raakt me. Ik hoop ook stiekem dat hij meeleest.