De eerste schooldag van mijn laatste dochter

Ze was helemaal klaar met de ‘baby’s’ van de peutergroep. Al weken vroeg ze dagelijks aan de ontbijttafel, ‘Ga ik naar school?’

Nu kon ik eindelijk ‘JA!’ zeggen tegen mijn jongste dochter. Ze is zo blij met dit antwoord. Ze pakt mijn oren vast met haar zachte kleuterhandjes en geeft me een smakzoen op mijn voorhoofd waarna deze bedekt is met plakkerige restjes pindakaas.

Het is maandagochtend, 4 juni 2018, de dag nadat ze vier jaar is geworden. Samen met Bart breng ik haar de klas in. Bij groep 1d hangt een vrolijk briefje aan de deur: ‘Welkom Lina!’

Zo’n eerste dag mogen de ouders er even bij blijven. De lage tafels en stoeltjes staan dicht op elkaar in het rommelige klaslokaal. Een jongetje klimt op een kruk en zwaait met een plastic pistool. Hij roept ‘STOP! POLITIE!’ en dat twintig keer achter elkaar. Niemand geeft gehoor aan zijn instructie.

Ondertussen komt een moeder binnen met de traktatie voor haar jarige dochter. Ze zegt tegen de juf dat ze het nog even in elkaar moet zetten. Vijfentwintig kartonnen bekertjes waarvan de rand gedipt is in chocoladesaus. Ze gaat zitten om overal een handje popcorn in te doen en steekt er vervolgens een driehoekige wafel met een disco-gespikkelde bovenkant in.

Als de bel gaat kijk ik naar de tentoonstelling van zoetigheid op het reusachtige zilveren dienblad. Ik denk dat het makkelijk de top tien haalt in een landelijke traktatie-competitie.

Lina is in de kring gaan zitten op een houten bankje. Ze zit naast de juf die volgens mij nog niet zo heel lang voor deze klas staat. De juf kijkt naar de kinderen die nog kletsen, heeft haar wenkbrauwen opgetrokken, houdt haar wijsvinger voor haar mond en maakt gespannen sis-geluiden.

Op haar bureau zie ik een grote mok thee. Het zakje zit er al minstens een kwartier in. Daarnaast staat een kom, halfvol met iets dat lijkt op yoghurt met muesli en rozijnen. Als ik naast Lina wil gaan zitten word ik opzij geschoven door een vierjarig mopje met een lange paardenstaart. Lina vindt het allemaal prima. Met een glimlach van oor tot oor zie ik haar genieten. Hier heeft ze naar uit gekeken.

De juf lijkt de groep kleuters stil te krijgen en benoemt dat het vandaag een speciale dag is. Ik verwacht dat ze Lina gaat introduceren maar dit bijzondere moment is gereserveerd voor Mia, de jarige.

Een ritueel van twintig minuten volgt. Er komt een regenboogtaart van piepschuim in het midden van de kring. Op de taart staan vijf waxinelichtjes. De juf zingt voor het verjaardagskind, ’tralalala..vannacht werd jij 1 jaar, is dat waar?’ Mia, gehuld in een witte kanten jurk en een rode verjaardagshoed met strikken van crêpepapier, zit stil als een standbeeld. Ze geeft geen antwoord.

Juf herhaalt de vraag uiterst langzaam en met een piepstemmetje alsof Mia een kind is met ernstige gehoorproblemen.

‘Is dat waar Mia? Ben je 1 jaar geworden?’ Dit is het moment waarop ik Bart vanuit mijn ooghoek de klas zie verlaten. Hij maakt een beweging met zijn rechterhand langs zijn keel waaruit ik opmaak dat hij klaar is met dit ‘feestje’.

Het jarige meisje schudt zachtjes haar hoofd van links naar rechts wat voldoende actie is voor de juf om een kaarsje aan te steken gevolgd door nog vier keer een ongemakkelijk moment. Liedje, vraag, geen antwoord, kleine beweging van het hoofd van Mia, kaarsje, enzovoort.

Wanneer de kaarsjes allemaal branden en duidelijk is dat Mia vijf jaar is geworden mag het lang-zal-ze-leven worden ingezet. Gevolgd door een vijftal kinderliedjes voornamelijk gezongen door de juf en de moeder van Lina.

Dan is het toch echt tijd om Lina voor te stellen. De juf vraagt of er kinderen zijn die haar al kennen. Acht vingers gaan omhoog en links en rechts wordt haar naam geroepen. Ze kennen haar van de crèche of ze kennen haar zus Anna.

Lina zit nog nog altijd rustig op het bankje met gestrekte benen en voeten over elkaar. ‘Ga je nog weg mam?’ Het is geen vraag. ‘Ok, tot straks Woody.’ Ze kijkt altijd een beetje bedenkelijk als ik haar zo noem maar ze vindt het ook wel leuk denk ik, zo’n onderonsje.

Ik duik met Bart de koffietent in en we zitten een tijdje zwijgzaam tegenover elkaar. Ons laatste kind, voor het eerst naar school. Al die suffe clichés over hoe snel de tijd gaat zijn keiharde waarheid. We nemen afscheid van het tijdperk van luiers, flesjes en gebrabbel en gaan verder met knutselwerkjes, tekeningen en mini-toneelvoorstellingen.

‘Anders dan bij Julia en Anna hè?’ zegt Bart. ‘Ander soort juf ook.’ zeg ik. ‘Een beetje die uit De Luizenmoeder.’

We sommen op wat er allemaal mis is in de klas en komen snel tot de conclusie dat het waarschijnlijk aan ons ligt want Lina voelde zich direct op haar gemak. Dat blijkt als ik haar ophaal om kwart voor twaalf. De eerste week mag ze halve dagen om te wennen, ze is boos.

‘Hoezo moet ik naar huis? Alle kinderen blijven. Ik wil ook blijven!’


Geplaatst

door

Reacties

9 reacties op “De eerste schooldag van mijn laatste dochter”

  1. Philip avatar
    Philip

    Prachtig!

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel Philip!

  2.  avatar
    Anoniem

    Ik hou van jouw columns!

    1.  avatar
      Anoniem

      Jose 🙂

      1. Mies avatar
        Mies

        Wat lief! dankjewel.

  3. Linda avatar
    Linda

    Wat een heerlijk verhaal weer.

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel Linda!

  4. Willeke avatar
    Willeke

    Mooi beschreven, Mies. Ik geniet van je blogs. X

    1. Mies avatar
      Mies

      Dankjewel lieve Wil! Het is ook heerlijk om ze te schrijven en leuk om respons te krijgen. 🙂 X