Het einde van tradities en een nieuw begin

Gisteren vierden we de vierde editie van ons Chique Diner op Zondag. Op mijn verzoek aten we poké bowl, een Hawaiiaans gerecht met rijst, vis en groenten. Ik at het bij een vriendin toen we nog gewoon tegen elkaar aan konden hangen met een fles wijn. ‘Je kunt er echt alles indoen wat je wilt,’ zei ze. Dat leek me een eenvoudige opdracht. Pompoen en bloemkool roosteren, snijden van; avocado, feta, komkommer, radijsjes, zalm, kip, wortel, paprika en ui. Van die pompoen had ik de helft over en er lag nog een courgette en een prei die op moesten dus ik dacht ik maak een soepje erbij wat resulteerde in vijf liter soep. Afijn, gewoon tyfusveel werk.

Als ik aankondig dat we bijna aan tafel kunnen merk ik dat het enthousiasme van zowel de kinderen als van Bart ontbreekt. Waar eerst mijn hele gezin stond te trappelen om een bijdrage te leveren realiseer ik me dat vandaag vooral ik degene was die in de keuken stond, een mooie jurk heeft aangetrokken en mascara en lippenstift heeft opgedaan. Nou is dat laatste niet iets wat ik van Bart verwacht maar de mededeling: ‘Dit is mijn feestkleding,’ (t-shirt en joggingbroek) vond ik enigszins teleurstellend.

Na het eten ga ik in gesprek met Bart. Het irriteert me dat hij me niet steunt en de kinderen een beetje motiveert om aan deze nieuwe traditie mee te doen. Hij vindt dat ik overdrijf.

‘Jij altijd met je nieuwe ideeën, als het niet meer leuk is stoppen we er toch mee?!’

Ik begrijp het niet. Wij kunnen er toch voor zorgen dat het leuk blijft? Ik kan dat niet in mijn eentje doen.

‘Mam, weet je wat het is?’ zegt Juul, die zich er ook even mee bemoeit. ‘Lina doet met alles mee, want ze is een kleuter. En Anna doet mij na. Als ik zeg dat ik het stom vindt dan vindt zij dat ook. Ik zou eigenlijk het goede voorbeeld moeten geven Maar ja, daar heb ik de leeftijd niet voor hè.’

We komen er niet uit. Bart denkt dat wekelijks te frequent is. Misschien op de eerste zondag van de maand, stel ik voor. ‘Ja, en dan schminken we ons gezicht en doen we een verkleedthema,’ zegt Bart. Ik voel me totaal blij en veer op uit mijn stoel maar als ik het sarcasme van zijn gezicht lees leg ik me erbij neer. Dit is een verloren zaak. Ik moet iets anders bedenken om de sfeer erin te houden.

Ik? Ja, ik bedenk het, maar het is pas leuk als de rest meedoet en dat is een vermoeiende uitdaging. Zo gingen we in de eerste twee weken van de thuisblijf-situatie iedere avond even naar buiten om een tikspel te doen en een wandeling te maken. De kinderen vonden het geweldig en keken er de hele dag naar uit maar het werd gedoe. Bart werkte tot laat waardoor we pas om acht uur in het donker door de speeltuin renden en Lina’s bedtijd opschoof naar die van Anna waardoor die weer vond dat ze ook recht had op tijdverschuiving. Toen zijn we er mee opgehouden.

Dan is het Pasen. Om zeven uur ’s ochtends staan Anna en Lina in onze slaapkamer. ‘Pap, Mam, gaan jullie nog eieren verstoppen, of hoe zit dat?!’ Goedemorgen, denk ik. Dat zit er dus wél ingebakken. De afgelopen jaren vierden we het ei-zoek-spektakel bij vrienden en familie. Niet in de laatste plaats omdat we dan zelf die ovale ellende niet hoefden te verstoppen. Vandaag ontkomen we er niet aan. Ik kook zes eieren en zet de vroege vogels aan het werk. Eerst inkleuren en dan kijk ik of ik nog ergens een paashaas kan vinden. Gelukkig ziet Juul er heil in en ze verstopt de bonte verzameling hardgekookte paas-symbolen plus wat chocoladevarianten in de woonkamer. Daar zijn ze wel even zoet mee.

Aan het einde van de eerste Paasdag video-bel ik mijn zusje Monique die vorige week is bevallen van zoon Jip. Hij staat aan het begin van een leven in een nieuw tijdperk. We mogen ons baby-neefje niet knuffelen, niet vasthouden. We mogen hem slechts op anderhalve meter bekijken. We sturen bloemen, een kaartje en een ballon. Hij heeft, zoals alle baby’s, nog geen idee wat hem te wachten staat en ik realiseer me meer dan ooit dat niemand echt weet wat er gaat komen.

Om mijn zware gedachten te ontluchten maak ik een gin-tonic. Ik kijk in de camera voor een selfie voor dit verhaal en hoor Julia vanaf de bank roepen: ‘Mam, als jij de enige bent die zichzelf mooi maakt op zondag ben je wel meteen de mooiste!’