Ik schrijf ook een blog

‘leuke verhaaltjes schrijf je.’ Zei mijn moeder.

‘Dat heb je van mij. Ja, niet om vervelend te doen hoor, maar ik kan ook zo mooi schrijven.’

Maanden geleden maakte ik een account voor haar aan bij Blogspot. Vervolgens raakte ze de login-code kwijt en dat was dat.

Nu, samen uit eten bij een Italiaans restaurant in Scheveningen, komt het ter sprake. Ze heeft gelijk. Ze kan prachtig schrijven en al even mooi vertellen.

Vroeger, op verjaardagen van vrienden van mijn ouders waren alle ogen op haar gericht en vertelde ze in geuren en kleuren wat ze nu weer had meegemaakt. Ze ging er rustig voor zitten. Als een echte story-teller liet ze zich niet verleiden door de ongeduldige blikken om haar heen. Ze bouwde het netjes op en er was altijd een spannende uitkomst. Dat mensen zeiden ‘dat kan toch niet waar zijn!’ En dan was het echt waar.

‘Je moet gewoon ergens beginnen mam,’ zei ik.

‘Hoe heb jij dat dan gedaan?’ vroeg ze.

Ik vertelde haar dat ik al jaren een account in de slaapstand had staan en ook geen idee had waar ik moest starten omdat ik geen tekst goed genoeg vond. Tot iemand zei dat als je gaat schrijven het vanzelf steeds beter wordt. Maar dan moet je wel ergens beginnen.

‘En als ik verhalen ga schrijven, kan iedereen dat dan lezen?’

Ja mam, dat is een beetje het idee van een blog, dat mensen het lezen. Je kunt ook gewoon beginnen en het nog niet publiceren als je daardoor wel aan de slag gaat. Dan is het meer een dagboek voor jezelf.

Ik was ondertussen erg benieuwd welke verhalen ze wilde vertellen die niemand mocht weten. Over haar werk als receptioniste bij een woningbouwvereniging? Over intriges bij defensie, waar mijn vader vijfendertig jaar werkte? Of had ze misschien jarenlang een dubbelleven geleid en was ze een Russische spionne?

We zullen geduld moeten hebben want haar blogpagina toont geen beweging tot op heden.

Meer dan zestig blogs verder kan ik me nauwelijks voorstellen hoe het was om niet te schrijven. Het is een passie geworden en ik blijf verhalen zien die ik (soms diep in de nacht) moet vastleggen. Uiteraard ben ik bij lange na niet de enige die dit doet.

Zo hoorde de vader van een klasgenootje van Julia dat ik een blog had geschreven over de juf. Of hij dat mocht lezen. Natuurlijk! Graag!

Zijn reactie: ‘Wat een geweldig verhaal over juf Patje!’

Gevolgd door: ‘Ik heb ook iets geschreven, over mijn dochter Febe en haar zoektocht naar een middelbare school. Dat wordt geplaatst in het Parool.’

‘Hoe regel je dat?’ Vroeg ik, met eerlijk gezegd, lichte afgunst.

Hij bleek te werken bij de gemeente Amsterdam. Als matching-ambtenaar regelt hij de overgang van het basisonderwijs naar de middelbare school. In de week van de loting voor de achtste groepers werd zijn stuk gepubliceerd. Logisch.

Ik liet me afleiden en las de lange, beetje beleidsmatige tekst van de  ‘gemeente-man’ nog eens van het begin tot het eind. Mijn verhalen zijn kort. Moet ik meer woorden gebruiken om iets uit te leggen? Is dat prettiger om te lezen? Kom ik dan ook in het Parool? Is dat een doel op zich?

Nee.

Mijn conclusie was al vrij snel dat ik vooral bij mezelf moest blijven.

Vorige week stond ik op het schoolplein te kletsen met een moeder, ze is journalist, schrijft recensies voor dagbladen en blogt. ‘Ik schrijf ook een blog.’ Hoorde ik mezelf zeggen terwijl ik me acuut afvroeg waarom ik dat zei. Ze reageerde niet echt, een beetje met een knikje, zo van: ‘Oh’.

En nou ben ik er klaar mee. Me telkens te laten verleiden tot vergelijken. De hele wereld schrijft, iedereen op zijn eigen manier. Verhalen met lange zinnen en moeilijke woorden, korte stukjes, twitter-achtige teksten, of iets er tussenin. Voor elke stijl is een bijpassend publiek te vinden. Ik ga mijn moeder helpen met haar wachtwoord en hoop dat zij ook haar verhalen gaat delen.