Vakantie? Ammehoela!

Terwijl Bart nog een weekje doorploetert aan het televisieprogramma ‘Models in Paris’ richt ik me op de voorbereidingen van onze vakantie in een ander deel van Frankrijk.

Anna en Lina logeren een paar nachtjes bij oma Klaasje. Dat scheelt, want poeh hé, wat moet er veel gebeuren. Een nieuw ruitje in Julia’s telefoon laten zetten (even op de fiets naar de Van Woustraat), een goede thermoskan kopen (even doorfietsen naar de Overtoom) het huis schoonmaken, tassen inpakken, broodjes smeren voor onderweg, én… én… STOP!

Ik merk dat ik doodop ben. De afgelopen maanden probeerde ik wanhopig een paar uur per week tijd voor mezelf te vinden. Hierover nadenken voelde als het oplossen van de wortel van tweeduizendzestien. Ik verzoop in de chaos van mijn hoofd, afgeleid door types die Mama, Mam, MAHAM! tegen me riepen. Tijd voor mij? Wie? Wie ben ik eigenlijk nog?

De poetsvrouw, de billenveger, de mondenvuller, de familie-agendabeheerder, de kledingwasser, de kindervervoerder.

Zelfs nu, terwijl ik een heel klein stiekem hoekje achter het chalet, tussen de rotsen, op de camping heb gevonden om dit stukje te typen weten ze me te vinden. ‘MAAAAM! De iPod is leeg! Waar is de oplader?’

‘Jesus, weet ik veel, laat me met rust, bedenk zelf eens wat!’ Tegelijkertijd besef ik dat het hele saaie verhalen zouden worden als ze er niet waren, die kleine monsters.

Goed, ik was nog thuis. Conclusie van het inpakken: Hoe meer tijd je hebt om het doen, hoe langer je erover doet.

Klaar voor de eerste etappe. Rond vijf uur ’s ochtends plakt Bart zijn racefiets op het dak van onze bomvolle bolide. We verdelen de kilometers over twee dagen. Op de parkeerplaats komen we Julia’s buurtvriendinnetje, Pleun, met haar gezin tegen. Zij gaan ook naar Frankrijk, tien uur rijden en dan de volgende dag nog een uurtje naar de camping.

Wanneer we Utrecht passeren ontdek ik dat ik ben vergeten de ‘autobingo’ te printen. Op zich niet zo erg want de meeste uitspraken kan ik inmiddels dromen. Om negen uur concluderen we dat ‘Ik moet plassen’, ‘Zijn we er al?’ en ‘Is er een zwembad?’ weggestreept kunnen worden. Lina heeft (zonder aankondiging dus dat telt niet) de hele auto ondergekotst waardoor ‘Het stinkt hier’ ook van de kaart kan. Gelukkig geen file.

Wanneer we om twaalf uur al in het hotel zijn denk ik nog eens aan het reisplan van onze buren, we hadden nog wel een paar uurtjes door kunnen rijden. Wat moeten we in godsnaam de hele middag in dat wazige hotel doen?!

Hotel. Zag er leuk uit op de foto’s. Aan de rand van een klein, schattig dorpje net na Parijs (ik had gekeken op Google Maps) en nu blijkt dat het ook aan de rand van de snelweg ligt (ik had niet goed gekeken). Het complex is van alle gemakken voorzien: tennisbanen, jeu-de-boules, mini-golf en een heuse cocktailbar in de buitenlucht. Club Tropicana, alleen is hier sinds de tijd van Wham geen onderhoud meer gepleegd. We nemen allebei een gin-tonic. Aardige mensen werken er. Dat wel. ’s Avonds eten we een Pizza in een restaurant aan een rotonde, de afrit van de snelweg. Snel weg.

De camping staat op een idyllische plek midden in de Lot, randje Dordogne. Het ziet er exact zo uit als op de website. Ik waan me in de film ‘The Truman Show’ en ga op zoek naar camera’s en plastic wanden die eruit zien als ondergaande zonnen met heuvelige vergezichten. Het voelt vreemd en ik weet niet waarom.

We worden allerhartelijkst ontvangen door Alexandre, een Britse Fransman die met veel enthousiasme het restaurant aanprijst. We besluiten hier te gaan dineren, lekker makkelijk. Kipfilet, frietjes en een stuk meloen blijkt een behoorlijk goed bedacht kindermenu. Wij eten eend en entrecote,  het is allemaal even heerlijk. Zou het dan gewoon een hele fijne vakantie gaan worden?

Ha. Ha. Ha.

’s Nachts doen we geen oog dicht. Ons bed is een meter veertig breed, Bart is bijna twee meter lang. We puzzelen onszelf in het ledikant. We hebben iets veel te veel Franse wijn gedronken om de start van deze vakantie te vieren en vallen in eerste instantie als een blok in slaap. Na een uur schrikken we wakker.

TUUT!

Keihard. ‘TUUT…TUUT…TUUT’. Een alarmklok? computerspel? Een vogel? WAT NU WEER? Het komt onder het chalet vandaan. #$%@**. Is iemand zijn telefoon kwijt? Bart kijkt onder de vlonder, niks te zien. Na een uur stopt het geluid om tegen de ochtend vrolijk weer te starten. Ik google: ‘tuut geluid, Frankrijk, camping’ met direct resultaat. Forums vol met verhalen van lotgenoten. Er zijn mensen die dachten dat het een uilensoort was maar uiteindelijk is iedereen het erover eens.

Het gaat hier om de enige echte vroedmeesterpad die menig camping-ganger in Frankrijk de nachtrust ontneemt. Een echte oplossing lijkt er niet te zijn. Het meest effectieve is om de pad te verplaatsen. In onze casus is dat lastig aangezien deze dikke kikker ONDER het huisje zit. Bart komt in actie en spoelt liters water in de richting van het geluid. De inhoud van een flinke badkuip verder lijkt het stil te worden.

Maarja…die kinderen, die staan om half zeven gewoon weer te stuiteren.

Licht gekaterd worden we wakker en bijten we in een knisperende croissant. We kijken eens rustig om ons heen. Het chalet is prima. Het staat midden in het bos, fijn, tegen de hitte. De speeltuin is ondanks de afstand (Lina kan er nét niet alleen naartoe..) ook prima. Glijbaan, schommel, trampoline. Niks mis mee. Het restaurant is meer dan prima, de service van onze engelse Louis de Funès is prima en zelfs de koffie (mits je een dubbele espresso neemt) is ook prima.

Wat is er dan?

Op Franse campings zijn vooral Franse kinderen. Onze vriend Paul had het nog gezegd. ‘Bart, weet je zeker? Een FRANSE camping is echt anders hoor.’ Wij dachten dat het wel mee zou vallen. Onze schatjes maken toch overal vrienden? Niet dus. De ‘petits enfants’ zingen vooral hun eigen chansons. De locatie van ons hutje, ver van de rest van de camping, maakt het ook niet makkelijk om contact te maken.

De belangrijkste constatering is dat we uitgeput zijn. Bart heeft sinds de zomer van 2016 geen vakantie meer gehad. Ik heb met al die leuke werkprojecten mijn energie maar lastig kunnen verdelen en vraag mezelf af hoelang ik nog overeind blijf of misschien lig ik al gestrekt zonder dat ik het door heb. De kinderen maken ruzie. Niet een beetje, DE HELE DAG. Het gaat over iPad’s, bellenblaas, en wie waar mag zitten aan tafel. Nergens over dus. We zitten erbij als aangeschoten wild.

Elk geluid irriteert als je zo moe bent. Het schuiven van de plastic tafel en stoelen op de houten vlonder, Super Mario op de DS van Anna en het ‘shuffelen’ van Juul voor ‘Musical.ly’ op het grindpad. Ik wil dat iedereen weggaat en dat ik samen met Bart op een eiland zit.

Vakantie? Ammehoela!!!