Het komt zeker doordat ik vrijdag ga zingen. Dat ik slecht slaap, onrustig wakker word en vier keer per dag tegen mezelf zeg dat ik er niet zo’n ding van moet maken.
Dat laatste helpt trouwens niet.
Twee liedjes, met een stukje gesproken tekst tussendoor. Ik, de vrouw die niet durfde te zingen, ik maak me nu het meest druk over de tekst. En over of het slim is om naar de kapper te gaan op de dag van de uitvoering, en of ik platte schoenen of hoge hakken aan zal doen, en, en, en, ach, je-weet-wel.
De tekst, die overigens nog geen drie minuten duurt, is bedoeld om even te duiden waarom ik daar sta. De rode draad is dat het shit ging met me, vervolgens ging het beter, gevolgd door tegenslag waarop er een inzicht kwam en waardoor ik weer verder kon. Gewoon, het leven.
Het punt is dat ik in drie minuten natuurlijk nooit alles kan vertellen, niet kan nuanceren en het alleen maar mijn waarheid is. Onvolledig want het is mijn verhaal, terwijl Bart er ook in voorkomt en zelfs een heel belangrijke rol speelt maar als ik dat ga vertellen dan wordt het een avondvullend programma en ik heb maar drie minuten om twee liedjes met elkaar te verbinden.
Gelukkig heb ik mijn blog, kan ik het lekker opschrijven en loslaten. En dit is de plek waar ik wel kan nuanceren en de hele waarheid of, in ieder geval een meer complete versie kan delen of er een beetje filosofisch naar kan kijken.
Want terwijl ik me voorbereid op twee liedjes zingen en een stukje tekst draait het circus thuis gewoon door en verandert daarmee de werkelijkheid in een vernieuwde waarheid die net zo waar is.
Is dat dan hoe theater werkt? Best ingewikkeld, als je stand-up-comedian bent, je een verhaal vertelt over je scheiding en je vreselijke ex-partner en je dan in de loop van het theaterseizoen opnieuw verliefd wordt op diezelfde ex. Dan moet je dus nog dertig keer dat vreselijke verhaal vertellen wat niet meer klopt.
Accepteren dat het verhaal, hoe het was toen ik het bedacht, waarachtig genoeg is om te delen, dat lijkt de sleutel. Het is een momentopname met een, voor nu, positieve afloop. Namelijk dat het best wel goed gaat met me en dat ik op een kruispunt in mijn leven sta waar veel puzzelstukjes op hun plek vallen.
Een van de inzichten die daarbij helpen is dat ik teveel waarde hecht aan wat andere mensen zouden kunnen vinden van wat ik doe. Ok, dat wist ik al, maar daarbij realiseer ik me dat ik dat ik het zelf in stand houd door her en der bevestiging te vragen, vaak voordat ik zelf nadenk over wat ik überhaupt vind.
Vertragen, ademhalen, vertrouwen op mij en vrijdag lekker zingen.
Reacties
8 reacties op “Vertragen en vertrouwen”
Prachtig!! Het gaat vast goed vrijdag en ik hoop dat het gefilmd wordt, zodat je het zelf kunt terugkijken en ook daar weer je voordeel mee kunt doen! (En ik het ook kan zien natuurlijk! ?).
Vrij naar Loesje: Je hebt geen referendum nodig om je mening kenbaar te maken!
Veel succes vrijdag, je kunt het! Volgens mij doet het zingen je goed! ??
Dank moeders, zo lief!
Wat zou het geweldig zijn als al je overpeinzingen in boekvorm zouden verschijnen! Heel veel succes vrijdag!
Hoi Dieuke, dat zou ik ook heel leuk vinden, wie weet kan ik over een tijdje wat verhalen bundelen. 🙂
Ik weet nog dat je -vele vele jaren geleden- begon te zingen: I’m driving in my car, you turn on the radio..You’re pullin’ me close..I just say no..zuiver maar zo pril en onzeker nog.. Die uiteindelijke FIRE kwam eruit als pure ‘ik laat het nu volledig gaan en vertrouw op mijzelf’-klank. ha ha. Prachtig!!! Dat kan jij! Die 3 minuten tekst tussendoor vrijdag is een 3 minuten ‘circle of life’- momentje van jou wat je even wilt delen. Niet meer en niet minder. Niet te groot maken. En dan weer lekker zingen…FIRE!!!!! Ik hoop dat we iets terug kunnen zien en horen van je 😉 Toi toi toi vrijdag.
Ooh, inderdaad! Jij op piano, Ron op gitaar. Heerlijk veilig bij jullie thuis 🙂
in de roode bioscoop??
In oost, bij Selma Susanna! Laat me weten als je wilt komen, dan mail ik je de uitnodiging! Liefs!!X