Zo. Een week

Er zijn weken waarin de zon schijnt en alles vanzelf lijkt te gaan. Wind mee, bus op tijd en kinderen die luisteren naar hun ouders. Kopje thee, koekje erbij en rustig mijmeren over het leven.

Zo een week was het niet.

Maandag

Ik lig bij de tandarts om mijn allerlaatste amalgaamvulling te laten vervangen. Je moet weten dat ongeveer elke tand en kies bij mij gevuld is en dat is geen pretje. Zelfs met alle moderne verdovingstechnieken, minuscule boorapparaten en een superlieve geduldige tandarts denk ik dat ik nog liever een keer zou bevallen dan dit.

Eerlijk gezegd was er al ellende vóór het weekend, toen ik bij een nieuwe mondhygiëniste in een scene uit een horrorfilm belandde. De jongedame, uiterst vriendelijk, volledig bedekt onder tatoeages en extreem lange nep-wimpers, hanteerde haar gereedschap alsof ze mijn badkamer ging verbouwen.

Vier dagen later had ik nog altijd wondjes in mijn tandvlees van het hele gebeuren en die gare oude vulling moest er ook nog uit. Trillend lig ik dus in die stoel, ik word subtiel uitgelachen door de tandarts en de assistente vraagt heel lief elke dertig seconden hoe het met me gaat. Ik kon wel janken. Er was niks aan de hand, objectief gezien, maar ik bereidde me voor op WOIII.

Een half uur later sta ik, redelijk opgelucht en verrast dat ik het heb overleefd, met een hagelwitte nieuwe vulling in mijn kies de rekening te betalen. In één moeite door dien ik een klacht in over de mondhygiëniste en annuleer de afspraak die ik voor mijn kinderen had staan bij deze vrouwelijke beul.

Het is nog altijd maandag. Ik haal de kinderen uit school, ik maak een afspraak voor Julia bij de huisarts, want ze is steeds misselijk. Ik krijg een appje van Bart.

‘Ben iets later…Xxx.’

Vriend Kees komt eten en we drinken een fles wijn, want het is maandag.

Dinsdag.

Werk. Het werk is veel op het moment. Leuk en gedoe, leuk gedoe en minder leuk gedoe en ook daar probeer ik het beste van te maken. Ondertussen word ik afgeleid door een appje van Bart dat Juul ziek naar huis is gegaan, weer misselijk. Gevolgd door nog een appje.

‘Sorry liefje, ben weer iets later…XXX.’

Ik word ook misselijk en bel de huisarts of de afspraak voor Julia eerder kan.

Woensdag

Samen met Juul bij de huisarts. Die constateert vooralsnog geen levensbedreigende toestanden maar stelt voor om wat onderzoek te doen. Juul, een behoorlijke puber reageert hierop als volgt:

‘WAT?! IK GA TOCH NIET MIJN POEP OPSTUREN?!’

Uhm, ja, dat gaan we dus wel.

Ik ontvang een appje dat iemand iets later is en heel veel sorry en hartjes.

Als ik uit mijn werk kom is er een lichtpuntje. Mijn schoonmoeder heeft heerlijk gekookt en alle was is gedaan. Ik drink een glas wijn en bedenk dat het leven best mooi is.

Donderdag

Ik ontdek dat mijn lievelingsjurk van merinowol een ander maatje heeft gekregen, voor een KABOUTER! Ik huil heel hard, stuur mijn schoonmoeder een appje dat ik blij ben dat ze altijd de was doet maar dat dit toch een beetje jammer is en dan denk ik: ‘Ach, het is maar een jurk.’ Wat ook echt zo is.

Ik krijg vandaag geen appje want Bart haalt de kinderen op donderdag zodat ik iets voor mezelf kan doen. Ik ben zo moe dat ik naar huis fiets en doe alsof ik er niet ben terwijl Bart eten kookt en de kinderen in bed legt.

Vrijdag

Eindelijk, de laatste dag van de week. Vier wassen draaien, badkamer en toilet schoonmaken, stofzuigen, bedden verschonen, kinderen ophalen en met dezelfde kinderen naar de tandarts. Godzijdank geen gaatjes.

Bart gaat ’s avonds met Julia en haar vriendin Donna naar de ‘liveshow’ van THE VOICE OF HOLLAND!!!, zoals de pubers het uitspreken, met hoofdletters én uitroeptekens.

Milla komt oppassen want ik heb ook een uitje. Julia’s groep acht juf, die waar ik een verhaal over schreef en waar ik sindsdien wat meer contact mee heb. Die juf, Patricia, nodigde me uit voor haar verjaardag.

‘Misschien vind je het een beetje gek om voor de verjaardag van de oude juf te worden uitgenodigd maar ik vier het eigenlijk nooit en dit jaar dacht ik, ik doe het gewoon en ik nodig mensen uit die ik leuk en lief vind.’

Precies mijn motto, gewoon iets vieren omdat je er zin in hebt met de mensen die je op dat moment dierbaar zijn. Om iets over zessen meld ik me bij het restaurant in de Ferdinand Bolstraat en voeg me tussen het gezelschap. Ongeveer twintig personen, vooral mensen uit het onderwijs die net als Patricia met hart en ziel voor de klas staan of aan het hoofd van een school.

Mooie gesprekken over het vak en wat het allemaal met je doet geven invulling aan het begin van de avond. Opvallende uitspraak: ‘Elke goede leraar heeft wel een keer een burn-out.’ Het zegt iets over de passie van deze mensen die zich duizend procent geven voor onze kinderen. Het onderwijs zou zo moeten zijn dat een burn-out niet nodig is.

Na het eten loodst de jarige job ons naar een ruimte waar we iets gezamenlijk gaan doen. Ik had me voorgenomen om niet meer dan drie glazen te drinken maar de handige bediening van het etablissement schenkt steeds halverwege mijn glas bij waardoor ik de tel ben kwijtgeraakt.

We doen Karaoke! Ik heb het nog nooit gedaan maar ik denk dat ik het wel kan. Dat komt mede door de wijn en het gevoel dat ik dit feestje verdien na zo’n week. Met deze groep ontzettend gezellig types waarvan ik tachtig procent niet ken sta ik, totaal blij, drie uur lang in een ruimte van vijf bij vijf nummers te zingen uit mijn jeugd.

Van André Hazes tot Abba, van de Sound of Music tot George Michael. Alles komt voorbij. Er worden filmpjes gemaakt en ik hoop werkelijk dat er niets op Facebook wordt gedeeld.

Om half twaalf bedank ik Patricia voor de geweldige avond en waggel ik de tent uit. Ik zoek een kwartier naar mijn fiets die in een hele andere straat blijkt te staan dan waar ik zocht.

De volgende ochtend komt de kater. En een soort griep. De zesendertig uur die volgen ben ik uitgeschakeld. Poeh. Het was misschien een beetje veel allemaal.

Zondagavond lig ik naast Bart in bed. Bart die het hele weekend het gezin heeft gedraaid én tussendoor nog heeft gewerkt. We doen zo hard ons best maar ik voel dat het anders kan. Alleen weet ik nog niet hoe.